مناجات علی (ع)

 مولای من!‌ در تمام ایام زندگی ام سایة‌ مهر تو بر سر من مستدام بود، این سایة خوب را تا آن سوی مرگ نیز گسترده بدار!

خدای من! چگونه می توانم گمان کنم که پس از مرگ، تو روی گردانی و چهرة دگرگون کنی؟ در حالی که در تمام طول حیات، جز زیبایی و خوبی و لطافت از تو ندیده‌ام.

خدای من! کار مرا آنچنان که شایستة توست عهده دار شو و به من با نگاه بخشش و کرم نظر کن، بر این بنده که پرده‌های سیاه جهل،‌اطرافش را فرا گرفته است.

معبود من! تو در دنیا بر بدی‌های من پرده افکنده‌ای، من در آخرت به این پرده نیازمندترم. تو در میان بندگان خوب خودت مرا رسوا نکرده‌ای،‌ در مقابل شاهدان قیامت رسوایم نکن!!

خدای من! جود تو توقع مرا افزوده است. بخشش ات به آتش آرزوی من دامن زده است و عفو تو بی تردید برتر از کردار من است.

 محبوب من! به دیدارت شادمانم گردان،‌ چشم مرا به جمالت روشن کن آن زمان که در میان بندگانت به قضاوت می‌نشینی.

معبود من! اعتذار من به درگاه تو اعتذار کسی است که از قبول پوزش خویش، بی نیازی نمی‌کند. پس عذر مراد بپذیر این بخشنده‌ترین کسی که شرمساران و روسیاهان و رحمت طلبان به درگاه او پناه می‌برند و به دامن او می‌آویزند.

خدای من! رد مکن این عرض نیاز مرا و کور مگردان این شوق و رغبت مرا و مشکن ساقة امید و آرزوی مرا.

معبود من! تو اگر می‌خواستی که خوارم کنی، دست به هدایتم نمی زدی، تو اگر رسوایی مرا می‌خواستی، اینقدر با من مدارا نمی‌کردی.

معبودم!‌ من گمان نمی‌کنم، تو مرا در حاجتی که عمری بر سر آن نهاده‌ام و در طلبش به درگاه تو نالیده‌ام رد کنی.

خدای من! حمد هماره تو را سزاست و ستایش همیشه زیبندة توست تا ابدی که بینهایست است. افزون باد این حمد و ستایش که همیشه افزون خواهد شد و کاستی‌ و فنا نخواهد پذیرفت، آنچنان که تو بپسندی و خشنود باشی.

منبع: مجله معارف ، ترجمة بخشی از مناجات شعبانیة علی (ع)